Lieve lieve An,

Ik had je in zoveel talen kunnen bedanken, Maar schrijven is mijn veiligheid, de weg waarmee ik het puurst mijn dankbaarheid tot bij jou kan laten komen. En ik weet dat je dit ok vindt omdat je me ook steeds stimuleert om mezelf te mogen en durven zijn! Dus vandaar dit schrijven, Omdat ik je wil bedanken vanuit het diepste van mijn hart, het diepste van mijn zijn.

Bedankt voor de boodschappen/ingevingen/raad/kracht/steun die je me bracht... Tranen stroomden langs mijn wangen terwijl ik naar je bericht luisterde. En nog steeds als ik het opnieuw beluister wanneer ik het geloof in mezelf dreig te verliezen. Ik voel me steeds zo omarmd door liefde en warmte... Als een warm en veilig deken die over me heen ligt. Een omarming van een prachtige lieve ziel... Thuis komen, veilig voelen... zijn woorden die er bij aanleunen, die het gevoel woorden geven. En ik ben je er zo ongelofelijk dankbaar voor...
Een lach ontsnapt me steeds spontaan als ik je bezig hoor, hoe je je eigen mooie zelve blijft. Die spontane An die doorheen haar gesprek, hier en daar giechelend één van haar stoten vertelt, En ik besef dat het ok is om niet steeds perfect te willen zijn... en dat het mij en ook jou An net zo mooi maakt. Ik hou van wie je bent, van wie je durft te zijn, je spontaniteit en je openheid, je echt zijn, Met je voeten in de grond en je hoofd in de wolken... zo'n prachtig vrij persoon.
Ik wil je ook bedanken, om me richting te geven, me op pad te sturen, me het geloof en de kracht te schenken dat ik sterk genoeg ben om zelf uiteindelijk de juiste weg te zoeken en te kiezen, Dankjewel dat je in de verte steeds klaar staat met een waaklampje als ik toch nog es dreig te verdwalen en in paniek dat ene lichtpuntje zoek. Bedankt dat ik op die momenten even aan wal mag komen, uitrusten en leunen, om daarna mijn tocht verder te zetten, mijn rugzakje te vullen met een nieuwe levensles en des te krachtiger mijn weg verder te gaan.
Dat rugzakje zat zo vol toen ik bij je aanspoelde, maar we hebben het samen gesorteerd, gerangschikt, herschikt, gevuld met nieuwe, mooie levenslessen. Je hebt het helpen ondersteunen, wanneer het gewicht ervan voor striemen in mijn schouders zorgde, Een manier geleerd om het te dragen, zodat het niet langer oude wonden open haalt. Waardoor het nu een deel van me geworden is, en niet langer een last is die ik met me meesleur... Ik geloof, ik geloof in mezelf nu, door de kracht en het geloof dat jij me schonk.

En ik ben er je zo ongelofelijk dankbaar voor lieve lieve An